Wybudowanie staraniem Wójta Gminy Sowliny Józefa Mamaka oraz pracowników rafinerii szkoły podstawowej. W późniejszym okresie po przyłączeniu Sowlin do Limanowej szkoła otrzyma nr. 2, 1929 r. – Przejęcie handlu zagranicznego produktów naftowych przez Wspólne Biuro Eksportowe Firm „Polomin”, „Małopolska” i „Limanowa” z siedzibą w Lwowie.
Nasilający się kryzys gospodarczy oraz pogorszenie cen europejskiej ropy spowodowało powolny spadek rentowności zakładu. Kierownictwo zmuszone zaistniała sytuacją opracowało plan restrukturyzacyjny, jednakże nie został on nigdy wcielony w życie ze względu na konkurencję kapitałową towarzystwa „Galicja”, które rynkowymi działaniami zablokowało podjęcie kluczowych decyzji restrukturyzacji zakładu. Na podstawie wykazu z 1932 r. zakład zatrudniał 266 pracowników.
Całkowita likwidacja Towarzystwa Naftowego Limanowa oraz wydanie kluczowej decyzji ministerstwa o utrzymaniu funkcjonowania rafinerii w razie kryzysu, dlatego personel zredukowano do wymaganego minimum, a sprzęt starannie konserwowano, aby nagle w razie potrzeby mógł wznowić pracę.
Rozpoczęcia zamykania poszczególnych działów zakładu. Ze względu na podział na rafinerię nafty, rafinerię olejów i fabrykację smarów zakład wygaszano stopniowo. Pierwszy zamknięto dział rafineracji nafty.
Zamknięcie działów rafineriacji olejów i fabrykacji smarów. Zredukowanie personelu do 32 robotników odpowiadających za nadzór i konserwację urządzeń technicznych, 20 kwietnia 1936 – Przejęcie dzierżawy nad bednarnią przez „Podhalańskie Zakłady Przemysłowe w Sowlinach”, których właścicielem był Julian Fischer.
Bibliografia:
Urbaniec M., Marek-Jurkowska L., Studniarek B., Rafineria ropy naftowej w Sowlinach gorączka czarnego złota, Muzeum Regionalne Ziemi Limanowskiej, Limanowa, s. 24, 2023 r.
Red. Kiryk F., Limanowa Dzieje miasta Tom I 1565-1945, Secesja, Kraków, s. 677, 1999 r.
